“Hoe wij met ons afval omgaan, hoeveel we weggooien, daar kon ik altijd al slecht tegen. Al een paar jaar groeit het langzaam bij mij. Dingen moeten anders. Hoe meer ik erover lees of zie, hoe bewuster ik word. En op een gegeven moment kun je niet meer terug. In deze consumptiemaatschappij blijven we maar kopen. Vaak worden dingen snel weggegooid of verdwijnen ze ergens in een kast. We moeten steeds meer kopen, steeds meer geld uitgeven. Zo werkt het tegenwoordig. Je ziet op televisie zo’n apparaat waarmee je kunt afvallen, en voor je het weet ligt het stof te happen bij jou op zolder. Kledingkasten puilen uit met troep, vaak geproduceerd onder vreselijke omstandigheden.”
Het begint bij jezelf
“Ergens moet het stoppen. Al die vreselijk ingewikkelde dingen kun je niet veranderen, maar wat je wel kunt, is bij jezelf beginnen. Zo eerlijk en milieu-ontlastend mogelijk actief zijn. Ik kan mijn eigen gezin niet eens 100% daarin meenemen qua bewustzijn, wat iets zegt over hoe moeilijk het is om duurzaam over de bühne te krijgen. Maar wat wel kan: beginnen bij mezelf. Thuis beginnen. En ik merk dat je dan langzaam andere mensen meekrijgt. Het gezin, vrienden, buurtbewoners. Het werkt enthousiasmerend! Ik inspireer de buurvrouw. Zij haar zus. En zo gaat de bal rollen. Op de grote boze wereld heb ik nauwelijks invloed. Grote bedrijven, overheden – ik kan daar weinig bereiken. Het is dweilen met de kraan open. Ik ben een druppel op de gloeiende plaat, maar wel één die sist! Ik blijf doorgaan. Ik hoor niet bij een organisatie, zoals de meeste mensen op de inspirerende driedaagse conferentie, maar het gaat me enorm aan het hart. En dat is wellicht nog veel belangrijker.”
Scheiden op scholen
“Op scholen wordt nauwelijks afval gescheiden. Daar kan ik niet bij! Wat is dat voor voorbeeld dat we aan de nieuwe generatie geven? Ik treed in contact met scholen, probeer het op de agenda te krijgen. En dat doe ik ook bij de gemeente. Want wat blijkt? Omdat scholen als bedrijven worden gezien, mogen ze niet zomaar papier en plastic aanbieden aan straat, zoals huishoudens kunnen doen. Met een paar aanpassingen in de verordeningen kan het wel en hebben de scholen bijna geen restafval meer! Maar je loopt dus tegen regeltjes aan. Vreselijk. De wereld op zijn kop. Je wordt er moedeloos van. Maar ik blijf in de pen klimmen. Als het in andere gemeenten kan, kan het bij ons ook. Als kinderen van die leeftijd afval scheiden, dan leren ze het en wordt het vanzelfsprekend. Net zoals in de landen om ons heen, waar ze met scheiden een stuk verder zijn. Ik ga niet wachten op bedrijven of overheden. Je moet zelf het verschil maken. Ik ga mijn lot niet in de handen van anderen leggen.”
Tasjes afslaan!
“Nog een goed idee: zo min mogelijk plastic inkopen. Als we dat allemaal zouden doen, hoeft er ook minder milieuvervuilend plastic te worden geproduceerd. Ik ga bijvoorbeeld naar de slager met eigen vleeswarenbakjes. Dat is even wennen, ik voelde me als een dorpsgek, maar het is nu al heel normaal. Ik heb geen verpakking meer nodig. En het mooie is: steeds meer mensen vinden het normaal. Ik ga steeds vaker naar de markt en wil ook daar geen enkele verpakking. En ik kan je vertellen, dat vinden ze in kraampjes en in winkels heel raar. Nogmaals: we hebben die tasjes helemaal niet nodig! Ik moest vorige week dertien tasjes afslaan tijdens het winkelen met mijn dochter! Wat een onzin. En mensen denken er niet eens over na.”
Weggeefhoek Brandevoort: een groot succes
“Ik zag in Zwolle een mooi initiatief en ben ermee begonnen in mijn eigen wijk. De Weggeefhoek Brandevoort. Er zijn nu al meer dan 1.500 leden! Een groot succes, met nu al spinoffs in Brouwhuis en in Dierdonk. De kracht: geven. Als je geeft, krijg je ook. Er wordt uitgesteld geruild. Ik krijg veel reacties, het leeft in de wijk. De boodschap: je hoeft niet altijd alles te kopen; een straat verderop heeft iemand misschien precies wat jij nodig hebt. Weggeven en ruilen scheelt gebruik van grondstoffen en CO2. En het geeft een fijn gevoel!! Een voorbeeld: in winkels vol rotzooi worden opblaasbare cijfers verkocht, voor als de kinderen jarig zijn. Iedereen haalt zo’n 5 in huis. Waarom?! In Brandevoort doen we het in ieder geval niet meer. Het cijfer 5 gaat nu door de wijk; iedere maand zijn weer kinderen die die leeftijd bereiken. Als ik de reacties zie op de Facebookpagina, daar word ik erg blij van. En mijn boodschap aan iedereen die dit leest: jullie kunnen het ook in jullie eigen wijken beginnen! Je hart wordt er groter van, de wereld wordt er mooier en blijft er schoner van en je leert ook nog eens gratis allemaal nieuwe gezichten kennen!”
Lara Tamarinof – Weggeefhoek Brandevoort
